‘Schreeuwen in mijn eenentwintigste eeuw’, Marieke Winkler op deReactor.org
Vloekschrift is een krankzinnige bundel. De dichter waarschuwt je al in de slotregel van de bastaardkindgedichten: ‘Je moet dit trouwens allemaal dronken lezen’.
(…)
Vloekschrift is schreeuwerig, boos en attaqueert, maar doet dat niet alleen uit balorigheid. Integendeel, voortdurend is duidelijk dat het een kwaadheid is die voorkomt uit onmacht en hopeloosheid. Dit is een debuut dat bij uitstek uiting geeft aan het gevoel klem te zitten. Wat is in deze wereld nog ‘echt’? Hoe kunnen we het kapitalistisch ‘ik’ ontstijgen? Wat is ‘mijn eigen stem’ nog?
Lees hier de hele recensie.