C.C. Krijgelmans (1934-2022)
Op 5 december 2022 overleed C.C. Krijgelmans, de auteur waarmee het voor het balanseer allemaal begon. Diens Tandafslag was de eerste publicatie van het balanseer – de uitgeverij ontleent haar naam aan een verhaal uit deze bundel. Claudes taal was onevenaarbaar, zijn ideeën onbegrensd, zijn humor onvergetelijk. Hij zal gemist worden. Salut Claude!
Dominique De Groen wint Cultuurprijs Stad Gent 2022
Schrijver, dichter en beeldend kunstenaar Dominique De Groen heeft de Cultuurprijs 2022 van de Stad Gent gewonnen. De prijs stond in het teken van poëzie. De jury looft haar veelzijdige talent en haar kritische blik, net als haar inzet om een jong publiek warm te maken voor poëzie.
De jury duidde Dominique De Groen (1991) unaniem als winnaar aan, deels als erkenning voor haar werk, deels als aanmoediging in de aanloop naar Ghent European Youth Capital 2024. Dominique is schrijver, dichter en beeldend kunstenaar, woont in Gent en is lid van de klimaatdichters en medeoprichter van het DIY-label Marktcorruptie. In haar stoere, uitdagende en kritische gedichten weeft ze actuele thema’s zoals laatkapitalisme, de klimaatcrisis en globalisering doorheen persoonlijke ervaringen.
In een tijdsspanne van vijf jaar verschenen bij uitgeverij het balanseer vier dichtbundels van haar hand: Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019), offerlam (2020) en Slangen (2022). Ze werd onder meer genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021. In 2019 sleepte ze de Frans Vogel Poëzieprijs in de wacht en dit jaar won ze de Jan Campert-prijs voor haar laatste bundel ‘Slangen’.
Als jonge dichter verhoudt Dominique De Groen zich op een uiterst gelaagde manier tot de wereld van vandaag. De jury looft haar echter niet alleen om haar maatschappijkritische stem, maar ook om haar inzet om een jong publiek warm te maken voor poëzie in combinatie met actuele thema’s. Zo gaf ze al verschillende lezingen in Gentse scholen. Ze post ook poëzie en beeldend werk op www.vulpix91.be.
13/01: presentatie Het einde van alle straten / Frank Vande Veire
Vrijdag 13 januari om 19u
Paard Van Troje, Gent
Na zijn pornografisch-filosofische roman Bloeiende Agatha (2013) verschijnt nu van Frank Vande Veire de liefdesroman Het einde van alle straten. Een liefdesfantasie.
In deze roman arriveert de verteller in de stad waar sinds enkele jaren zijn vroegere geliefde H. woont. Hij maakt zichzelf wijs dat hij in die stad aan onderzoek komt doen, maar ondertussen is zowat alles waar hij mee bezig is voor H. bestemd. Terwijl hij wil vermijden zich aan haar op te dringen weeft hij met krankzinnig geduld een onzichtbaar web rond haar…
Op 13 januari hoort u de auteur aan het woord over zijn jongste roman. Welkom!
26/11: boekvoorstelling Obelisque / Obe Alkema
In het ene openstaande scherm houdt Obe Alkema zijn stemmingsontwikkeling bij, in het andere perfectioneert hij de opmaak van de flowchart bij calamiteiten. Werknemers die ziek worden, moeten zo snel mogelijk weer aan het werk, vindt de overheid. Daar staat de geesteszieke, midden op de snelweg naar het negatieve zelfbeeld. Is ziekte niet een vorm van werk? Het verzuim wordt gestreamd. De werkvloer van de psyche wordt opgeleukt met aankopen uit het persoonlijk keuzebudget. Vanuit de kliniek past Alkema Marie Kondo toe op zijn depressie, therapie, consumptie, zijn leven.
Na het fel bejubelde ‘Obelisque‘ (2018) is er nu ‘Obelisque‘ (2022).
Recente uitgaven
Obelisque (2022) / Obe Alkema
‘Het is de wet van mijn eigen stem die ik onderzoek.
Hieraan werk ik op zowel gesloten als open afdelingen, beide even onderbemand.
Broeikassen.
Formatieve tv-beelden uit mijn jeugd leverden me veel van mijn maniertjes op.
Diverse opgestelde leefregels behoeden je
je bestaan van hoofd tot hart te legitimeren. De weg tussen hart en hoofd is lang.
Er zijn altijd gebieden in het leven die meer eenvoud vereisen.’
In het ene openstaande scherm houdt Obe Alkema zijn stemmingsontwikkeling bij, in het andere perfectioneert hij de opmaak van de flowchart bij calamiteiten. Werknemers die ziek worden, moeten zo snel mogelijk weer aan het werk, vindt de overheid. Daar staat de geesteszieke, midden op de snelweg naar het negatieve zelfbeeld. Is ziekte niet een vorm van werk? Het verzuim wordt gestreamd. De werkvloer van de psyche wordt opgeleukt met aankopen uit het persoonlijk keuzebudget. Vanuit de kliniek past Alkema Marie Kondo toe op zijn depressie, therapie, consumptie, zijn leven.
Soms ik voel mij zombie / Pelumi Adejumo
‘Die vraag is wat bij jou begon toen jij accepteer die wereld.
En jij denken ik wil verschil, binnen maak.
Is denk ik wil verschil, binnen maak in diezelfde zin als die wereld accepteer?
Die beslissing, jij kapot? Die ding in jou?
Ik voel ik maak kapot in mij.’
Soms ik voel mij zombie is een klein zandkleurig boekje, een reeks gedichten en een monoloog. Wanneer vastgehouden voelt de drager een korrelige textuur, kleiachtig: een sculptuur van woorden. Wanneer geopend is de tekst gebarsten over de pagina’s, zigzaggend, stromend, ritmisch als de taal waarin het is geschreven. Geschreven in strijd met de taal zelf, gesproken door het personage Joy. Hoe de woorden landen, waar betekenis grond krijgt is overgelaten aan de lezer, de jongeman heeft het opgegeven. Maar er is een ritme, er is een dreun, er is een neurie, er is een gebed…
wilde dood / marwin vos
een vaag wij wordt aangevallen omdat we rouwden omdat we te zichtbaar toonden wat niet getoond mocht worden – verlies nederlaag
anders leven uitstoting rouw zonder ontwikkeling. ze zijn zo bang hun kompas te verliezen en richten met hun voorzorgsmaatregelen en beschermingsmiddelen telkens opnieuw schade aan.
Voor de schok die we voelen bij de dood van geliefden vindt bijna niemand woorden. Dichter marwin vos probeert het. In haar nieuwe bundel wilde dood adresseert ze de pijn en het verdriet van een ingrijpend verlies. Wat betekent rouw eigenlijk en is er genoeg tijd? Wiens dood wordt herinnerd en wie wordt vergeten? Wat als je ontroostbaar blijft? Wat als verlies meer verlies inluidt?
In wilde dood verkent marwin vos een politiek van verlies, vernietiging en rouw; ze schetst de vernietiging van leefomgevingen en geschiedenissen, het uitsterven van dieren en andere levensvormen. Zo wil ze de veronachtzaming en reductie van onze pijn weigeren. Waarom mag die werkelijkheid worden uitgewist? Wat doet dat met de betekenis die we hechten aan leven en dood, aan gerechtigheid?
we lopen in optocht naar de binnensteden
om de opake symbiose na te leven en te eren
Het einde van alle straten / Frank Vande Veire
‘Zonder deze stad zou de hele wereld er anders uitzien. Ze was lang uit mijn gedachten geweest toen ik plotseling besloot om er neer te strijken. De klank van haar naam veroorzaakt telkens een zachte ontploffing in mijn hoofd, als was het de naam van een verre, verloren geliefde. Een brede strook van met graven bezaaide heuvels omsluit haar. De inwoners laten zich daar zelden zien, maar de gedachte is hun genoeg dat alle geraas en gebrul van de stad daar tegen de hellingen stukloopt en daarboven enkel nog hoorbaar is als een zwak gemurmel, een broze smeekbede aan de doden.’
STW, your favourite station! / buren
Thanks for tuning in!
Some of you are working
some of you are enjoying spare time
SPARE TIME, SPARE TIME, SPARE TIME.
Met de voorstelling SPARE TIME WORK benadert buren op muzikale wijze gedachten en ideeën over verschillende vormen van arbeid en vrije tijd. Ze verkennen klasse en groei aan de hand van personages als Adult Hood en Young, Cleaner, Grown Woman en Office Worker. Ze onderzoeken een verscheidenheid aan (machts)verhoudingen, economische verlangens en sociale realiteiten. Dit alles terwijl ze omringd worden door de innerlijke en uiterlijke stemmen van geschiedenissen en radio, internet en televisie. Wie draagt de dogma’s, en welke codes, wetten en systemen zijn aan het werk?
STW, your favourite station! functioneert als een radioprogramma. Een boek dat lyrisch proza uitzendt van We make stuff up for a living (een CV medley) tot COMPUTER_SONG, een ceremoniële quiz met Adult Hood & Young als protagonisten, een grillige anekdote van iemand die zich ergert aan een Call Service, en meer!
Thanks for tuning in!
buren is een collectief opgericht door Oshin Albrecht en Melissa Mabesoone. Via performance, video, tekst, objecten, fotografie en installatie navigeren ze door ideeën over gemeenschap, huiselijkheid, gender, (kunst)geschiedenis en neoliberale fantasieën. Met een sterke visuele en muzikale drive benadert buren de scène als een kritische speeltuin, een oppervlak waarop ze continu (her)spelen. Ze verbeelden humoristische, fantasierijke en kritische realiteiten in relatie tot de omgevingen waarin zij opereren, of dat nu een specifieke locatie, een black-box of een white cube is. 2020-2024 maakt buren deel uit van het Europees Netwerk Apap – Feminist Futures. Vanaf 2023 zullen ze huisresident zijn bij Kaaitheater, voor de komende 3 jaar.
