Het oeuvre van Willy Roggeman is een steen waaraan de hele Vlaamse literatuur zich kan slijpen
Tom Van Imschoot over Practicum of het steriele schrijven van Willy Roggeman
Knack, 25/02/2010
Practicum is (…) een getuigenis van de vitale drang om, door oefening van pen en hand, de draad weer op te pikken voorbij het afgesloten oeuvre. In die zin biedt het een unieke inkijk in de sterk lichamelijke manier waarop het autonome proza-experiment in de Vlaamse literatuur uit het doodlopende straatje trachtte te kruipen waarin het eind de jaren zeventig was beland.
Roggeman kiest daartoe vol ironie voor een inhoudsloos, steriel schrijven. Dat betekent niet dat hij schrijft zonder inhoud. De dagboekachtige fragmenten waaruit zijn tekst is opgebouwd, zijn integendeel zeer rijk, vol leesnotities (onder meer over Kafka en Nietzsche), observaties over het zieke lijf en reflecties over het schrijven.
Het betekent wel dat schrijven hier tot zijn naakte, motorische essentie is teruggebracht. Tot een krassen waaruit het ‘ik’ als een figuur van Giacometti verschijnt. Toegankelijker dan ooit, ondanks de cerebrale stijl.