Wat gaat ge over Lowie vertellen?
Michiel Leen over De verzwegen Boon van Pol Hoste
Ons erfdeel, 2011/2
Met De verzwegen Boon brengt Pol Hoste een hommage aan Louis Paul Boon. Een kritiekloze laudatio is echter het laatste wat de lezer van Hoste moet verwachten. De personages die hij in het leven roept (de twijfelende verteller-schrijver Paul Gustaaf, de illusieloze communiste Rosa Michaut, de uiterst zwijgzame Boon zelf) komen niet dichter bij een antwoord op de vragen die Boon meer dan dertig jaar na zijn dood blijft oproepen. En passant werpt de tekst ook een kritische blik op de heiliging – of is het inlijving? – die Boon te beurt viel.
[…]
Hoste gebruikt die discussie als een opstapje naar de kern van zijn boek: greep krijgen op de figuur van Boon, door de discussies te ontrafelen die hij bij zijn tijdgenoten uitlokte. Dat Boon bij leven een controversiële schrijver was, staat nu wel vast. Maar Hoste wil dieper graven en gaat op zoek naar de werkelijke inzet van die discussies. En inderdaad, daar blijken heel wat ‘verzwegen’ elementen in te zitten.
[…]
Tegen de achtergrond van een naoorlogse wederopbouw die steeds meer opschuift in de richting van restauratie buitelen in de discussies over Boon de levensbeschouwingen, literatuuropvattingen en maatschappelijke utopieën over elkaar heen.
[…]
Met Boon als baken tast Hoste de grenzen af van de roman als geëngageerde tekst. Het blijft zoeken naar een antwoord op de vraag of je wel iets over een maatschappelijke realiteit kunt schrijven met een zo verraderlijk werktuig als de taal.