Erwin Jans over Onrust van Dirk Lauwaert
Etcetera, nr. 128, maart 2012
Lauwaert geeft je vanaf de eerste regel het gevoel dat hij iets heel belangrijks behandelt, niet alleen voor hemzelf, maar ook voor de lezer. Dat gevoel wordt naarmate je verder leest alleen maar sterker. Hij schrijft niet subjectief. Eerder koel, afstandelijk. Gewild retorisch. Of misschien moet ik het zo formuleren: schrijven is voor Lauwaert altijd zoeken naar de juiste afstand, naar de juiste afstandelijkheid. (…) De afstandelijkheid en de onrust. Dat zijn de intellectuele wapens en de stilistische strategieën van Lauwaert.
Uitgeverij het balanseer heeft van Onrust bijna een zakboekje gemaakt. Iets dat je in de binnenzak van je jas kan steken. En misschien is dat niet eens zo’n slecht idee: Lauwaert lezen in de metro of op de trein. Zijn essays zijn oefeningen in het kijken en het observeren. Wanneer je van zijn tekst opkijkt, zie je anders, scherper, bewuster, gedetailleerder. Het zijn oefeningen in het maken van onderscheidingen, het aanbrengen van nuances. Het zijn essays om te herlezen.
(…) Je hoeft het als lezer niet altijd eens te zijn met de analyses van Lauwaert om te beseffen dat hier iemand aan het woord is voor wie kunst en intellectuele kwaliteit ertoe doen, en die niet bereid is hierover compromissen te sluiten.