Extra informatie
Pol Hoste: ‘In 99 wordt de wereld niet zozeer beschreven maar vooral literair nagebouwd. Wat daarbij wordt weggelaten, weerklinkt als de resonantie van wat door de woorden wordt aangedragen.
Niet dat literaire teksten kunnen worden gebruikt om de werkelijkheid op te schrijven houdt mij bezig. Niet dat ze kunnen worden geanalyseerd, verklaard en geïnterpreteerd boeit mij. Maar dat ze hun waarde ontlenen aan het onuitsprekelijke op het ogenblik dat het zich in alle stilte prijsgeeft.
Taal zegt voor mij iets over de afstand die het menselijk bewustzijn in staat is te nemen tegenover zichzelf en tegenover de werkelijkheid waartoe de taal zelf ook behoort. Met deze afstand heb ik als schrijver de grootst mogelijke verbondenheid.
Wanneer we als lezer of als schrijver op deze afstand gaan staan tegenover onszelf, kunnen we misschien wel een glimp opvangen van wie we zijn.’
‘Pol Hoste is in 99 onweerstaanbaar als de woordvoerder zonder woorden, de ‘waarzegger’ met het inzicht dat je pas zegt wat je wilt zeggen door het niet te zeggen.’ (Kurt Snoekx)
‘Hoste is de hofnar van de taal die de believers meer dan eens het tapijt van onder de voeten trekt. Hij zet hun met zijn literair gegoochel een neus.’ (Frank Hellemans in De Morgen)
Van Pol Hoste verscheen eerder bij het balanseer de roman De verzwegen Boon (2010). Hiervoor ontving hij de L.P. Boon-prijs 2012.
Boekpresentatie op 25 oktober 2012 in Passa Porta Brussel – lees meer.
Bart Vervaeck over het proza van Pol Hoste, in Parmentier 21/3 (september 2012):
‘De roman als verhaal dat ergens over gaat – bij voorkeur over de feiten – en dat ergens toe dient, dat is niet de roman die Hoste wil schrijven. En toch kun je evengoed zeggen dat al zijn romans ergens over gaan – zelfs over de feiten: ‘Het gaat om literatuur. Dus laten we bij de feiten blijven,’ zegt de verteller van Een dag in maart. Meer zelfs, al zijn romans dienen ergens toe. Ze tonen de meerzinnigheid en complexiteit van de dagelijkse feiten, maar ze doen dat niet door de gangbare (journalistieke, vertellende, filmische…) vorm van die feiten te imiteren. Ze zoeken een eigen, mondelinge, poëtische en muzikale vorm, en zo prikken ze de illusies van de realistische lezer door. De stereotiepe vorm van mimesis wordt verworpen. Hoste gebruikt het dialect niet om de clichématige werkelijkheidsillusie van de streekroman te bevestigen, maar om die te ontregelen. Geen hamer, de taal van Hoste, maar een naald of een speldenprik.’
Recensies
- Kurt Snoekx over 99, van Flemish tot Catwalk, op brusselnieuws.be
- Frank Hellemans over 99, van Flemish tot Catwalk, in De Morgen
- Yvan de Maesschalck over 99, van Flemish tot Catwalk, in De Leeswolf