Extra informatie
Hij werd tekstredacteur. Niet simpel, temeer daar Kregting in de tussentijd naar België emigreerde. Hij moest terug naar school. Was het ‘Ik ben begonnen te lopen’ of ‘Ik ben beginnen lopen’? Door de jaren heen vielen hem meer verschillen op, pietluttigheden die zijn taalzintuig kietelden. Kregting waande zich een toerist op thuisgrond en raakte verzeild tussen politiek en ouderschap, sport en ecologie, uitsluiting en liefde.
Als taaldocent ervoer Kregting bovendien hoe jongeren zich uitdrukken. Opnieuw moest hij leren, tot aan de spaties toe. Dat actualiteit en geschiedenis zo door taal blijven kieren, bewijst Zilverlingen. Marc Kregting dribbelt even zwaardzwaaiend als vrolijk op het materiaal af waarvan hij leeft. Op naar het volgende debuut.
Marc Kregting (1965) groeide op in Nederland en woont al jaren in België. Op zijn naam staan vijftien titels die elk een genre kietelen – van prozagedicht (Dood vogeltje) over pamflet (Zij zijn niet van Jeremia) en naslagwerk (Koffie) naar partituur (Onze Nietzsche).
‘De exterminator van de poëzie’ (De Groene Amsterdammer, 2000)
‘Ik zou niet weten met welk boek ik dit moet vergelijken’ (Leeuwarder Courant, 2003)
‘Geen andere bundel is een zo hecht georganiseerde uitbraakpoging uit de geëgaliseerde taal waarin ik ben thuisgemaakt en opgesloten’ (Awater, 2009)
‘Hij is een stilist, maar nog op zoek naar een onderwerp’ (NRC, 2013)
‘Dit boek houdt ons politieke denken een spiegel voor’ (De Standaard, 2018)