Obelisque (2022) / Obe Alkema

‘Het is de wet van mijn eigen stem die ik onderzoek.

Hieraan werk ik op zowel gesloten als open afdelingen, beide even onderbemand.

Broeikassen.

Formatieve tv-beelden uit mijn jeugd leverden me veel van mijn maniertjes op. 

Diverse opgestelde leefregels behoeden je 

je bestaan van hoofd tot hart te legitimeren. De weg tussen hart en hoofd is lang.

Er zijn altijd gebieden in het leven die meer eenvoud vereisen.’

In het ene openstaande scherm houdt Obe Alkema zijn stemmingsontwikkeling bij, in het andere perfectioneert hij de opmaak van de flowchart bij calamiteiten. Werknemers die ziek worden, moeten zo snel mogelijk weer aan het werk, vindt de overheid. Daar staat de geesteszieke, midden op de snelweg naar het negatieve zelfbeeld. Is ziekte niet een vorm van werk? Het verzuim wordt gestreamd. De werkvloer van de psyche wordt opgeleukt met aankopen uit het persoonlijk keuzebudget. Vanuit de kliniek past Alkema Marie Kondo toe op zijn depressie, therapie, consumptie, zijn leven.